Het is zondagavond half zes, ik zit op een berg en kijk uit over het Italiaanse Lago d’Orta, het Orta-meer. Het is een van de kleinste Italiaanse meren in Piëmonte ten westen van het grotere broertje Lago Maggiore. Het meer mag dan klein zijn, het is adembenemend mooi. Het is stil, in de verte hoor ik wat auto-geluiden en zo nu en dan zingen vogels een lied. Ik heb uitzicht over het grootste gedeelte van het meer, met in het midden het kleine eiland Isola San Guilio.
Vanmorgen hebben Suzanne en ik dit eiland bezocht. Suzanne is de afgelopen zes jaar mijn mentor geweest tijdens mijn studies met Sarah en Ty Powers, mijn yoga- en meditatiedocenten. We hebben een dierbare band opgebouwd. Nu ik aan het einde van mijn yogateachertraining ben gekomen, is dit een mooie afsluiting van de jaren waarin zij mijn steun en toeverlaat is geweest.
Met een luxe houten sloep word je naar het eiland gevaren. Het eiland staat bekend om de nonnen die in het Benedictijner klooster (Abbazia Mater Ecclesiae) in stilte leven.
De nonnen laten zich normaal gesproken niet zien, behalve op zondag tijdens de mis, die wij vanochtend hebben bijgewoond. Indrukwekkend is hun binnenkomst in de Basiliek van San Guilio. Vrijwel geruisloos treden zij binnen, de meesten in het zwarte gewaad met zwarte kap, zes nonnen dragen een witte kap. De novices, vermoed ik. Hun engelachtige stemmen begeleiden de woorden van de priester. Alles is in het Italiaans, ik versta er niet veel van, maar ik voel me geraakt door de sereniteit en de stilte van de basiliek. In de stilte ontmoet ik de kwetsbaarheid van mijn zachte en open hart, ervaar ik de liefde voor het leven en de liefde voor mijzelf.
Je komt aan op het eiland bij de toegangspoort van de basiliek. Rechts ervan loopt een smal straatje, de weg van de stilte genaamd. Hoe toepasselijk. Suzanne en ik zijn namelijk in Italië om een vijfdaagse stilteretreat van Sarah en Ty Powers bij te wonen. We hebben onszelf een paar dagen extra gegeven om te genieten van de omgeving.
Langs de weg van de stilte hangen borden met spreuken. Op een ervan staat:
“In de stilte accepteer je en begrijp je.”
Tijdens de eerste twee jaren na het verlies van mijn man had ik het gevoel in een emotionele rollercoaster te zitten. De emoties dienden zich soms zo heftig aan. Nu voel ik dat ik bewuster in dit leven aanwezig ben. Ik krijg weer grip op mijn leven. Ofschoon ik snel inzag dat het verlies van mijn partner op 47-jarige leeftijd voor mij betekende dat ik een soort deel 2 van mijn leven zou krijgen, heeft het een tijd geduurd voordat ik plezier kreeg om dat leven daadwerkelijk in te kleuren. Ik maakte al snel ingrijpende beslissingen en gaf mijn leven een andere richting. Ik stopte met mijn werk als belastingadviseur, woonde een paar maanden op een tropisch eiland in de Caribische zee en runde daar een yogastudio. Ik genoot van deze stappen, maar voelde ook een diepgewortelde eenzaamheid. Juist in de stilte vond ik de antwoorden.
Ik begrijp dat de eenzaamheid voortkomt uit een diep verlangen naar verbinding. Een verbinding die ik eerst met mijzelf mag maken. Pas als ik ten volle van mijzelf houd, met alle perfecte imperfecties, kan ik weer ten volle van mijn leven gaan houden. En ik begrijp ook dat het leven nu eenmaal is zoals het is. Het is niet eerlijk of oneerlijk. Zaken gebeuren nou eenmaal. Het gaat er alleen maar om hoe wij het een plaats kunnen geven in ons eigen leven, hoe we met levensgebeurtenissen omgaan. En daar mogen we onze tijd voor nemen. Er is niet een juiste manier, ieder doet het op zijn eigen wijze. Ik reis veel, stop tijd in mijn studie van yoga en Boeddhisme, deel mijn inzichten via yogalessen met anderen. Dat is mijn manier. Niet goed of fout, gewoon hoe ik het doe. En ondertussen probeer ik op mijn manier te genieten van het leven. Want het leven is kostbaar en op een dag kan zomaar over zijn, terwijl je nog zoveel plannen had.
De Boeddha leerde ons om eerst een houding van liefdevolle vriendelijkheid (metta in Pali, de taal van de Boeddha) jegens onszelf te cultiveren. Liefdevolle vriendelijkheid verzacht je hart, je wordt vriendelijker en je vooroordelen en boosheid nemen af. Het leven wordt daardoor lichter. Vanuit deze vriendelijke levenshouding kun je anderen benaderen met een open hart en hen helpen hun pijn en lijden te verminderen.
Liefdevolle vriendelijkheid kun je beoefenen door iedere ochtend de dag te beginnen of iedere avond de dag af te sluiten met een metta-practice, een soort gebed dat je richt tot jezelf.
“Moge ik gelukkig zijn.
Moge ik me veilig voelen.
Moge mijn hart ware vrede en liefde ervaren.”
Ik ga nog even mediteren in de avondzon. Genieten van dit mooie Italiaanse leven.
“Il dolce far niente”, zeggen ze hier. Haal adem en doe even helemaal niets.
